Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι η Williams θα έχει την τύχη της Tyrrell.
Πάνω από το πτώμα μου, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.
Το όνειρό μου είναι να γίνει η ομάδα πρωταθλήτρια ξανά.
Τάδε έφη Claire Williams, λίγο μετά την αυλαία του περσινού πρωταθλήματος.
Το 2013 έκλεισε με τη Williams να επαναλαμβάνει (με την εξαίρεση της ιδιαίτερης περίπτωσης του 1983, κατά την οποία άλλαξε προμηθευτή κινητήρα στη διάρκεια της χρονιάς και πήρε κατάταξη και ως Williams Ford και ως Williams Honda) τη χειρότερη συγκομιδή βαθμών (5 βαθμοί) σε μια χρονιά στην ιστορία της και τη χειρότερη θέση κατάταξης (9η θέση) στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών στην ιστορία της.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προδίκαζαν ότι η πάλαι ποτέ πρωταθλήτρια είχε μπει σε ένα δρόμο που σιγά σιγά θα οδηγούσε στην πορεία που είχαν πάρει στο παρελθόν η Lotus, η Brabham, η Tyrrell – όχι άδικα, μιας και έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι η παρατεταμένη αγωνιστική κάμψη οδηγεί εν καιρώ στο να ακολουθήσει η “μεταγραφή” στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Για την Claire όμως, αυτές οι σκέψεις ήταν αδιανόητες: γι’αυτό και δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια.
Με εξαίρεση τη νίκη του Pastor Maldonado στην Ισπανία το 2012, η δεκαετία 2004-2013 σημαδεύτηκε από συσσωρευμένα λάθη: λάθη στην επιλογή των οδηγών, των προμηθευτών κινητήριων μονάδων, των αεροδυναμικών λύσεων που προκρίθηκαν.
Μια σύγχυση σε όλα τα επίπεδα που οδήγησε νομοτελειακά σε αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα – οι ημέρες δόξας φάνταζαν πλέον σαν μια πολύ μακρινή ανάμνηση, η επανάκαμψη φαινόταν όλο και πιο δυσχερώς εφικτή (αν όχι ανέφικτη).
Το τέλμα ήρθε το 2013: “δεν πάει πιο κάτω, πιάσαμε πάτο” ήταν η κατάσταση, η ανασυγκρότηση σε όλους τους τομείς ήταν περισσότερο επιτακτική από ποτέ.
Η διοίκηση της ομάδας είχε ανατεθεί από τον Ιούνιο του 2013 στα χέρια του Mike O’ Driscoll, ενώ από το Μάρτιο του ίδιου έτους η Claire Williams ήταν αναπληρώτρια team principal (τυπικό το θέμα του τίτλου, μιας και ο Sir Frank δεν ήταν ουσιαστικά σε θέση να ασκεί καθήκοντα), διατηρώντας παράλληλα τη θέση της διευθύντριας Marketing και Επικοινωνιών.
Το μεγάλο “αγκάθι” όμως ήταν η συγκρότηση του τεχνικού επιτελείου, ο τομέας που η ομάδα “πονούσε” από τη στιγμή της αποχώρησης του Adrian Newey στα τέλη του 1996.
Η θέση του τεχνικού διευθυντή ήταν κομβικής σημασίας, έπρεπε να επιλεγεί κάποιος με καλύτερα εχέγγυα σε σχέση με το Sam Michael και το Mike Coughlan.
Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Pat Symonds, στον οποίο και ανατέθηκε σχεδόν εν λευκώ η περαιτέρω συγκρότηση και διεύθυνση του επιτελείου.
Ο Βρετανός προσελήφθη τον Αύγουστο του 2013 και “σήκωσε αμέσως τα μανίκια”: μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος έπρεπε να αξιολογήσει το υπάρχον δυναμικό και να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας και λήψης των αποφάσεων περί των τεχνικών θεμάτων.
Σύντομα ήταν σε θέση να έχει την εικόνα που επικρατούσε:
Ήξεραν (αναφερόμενος στο τεχνικό επιτελείο) πώς να κάνουν κάτι, δεν ήξεραν όμως τι έπρεπε να κάνουν.
Ένιωθαν ότι θα υπήρχε βελτίωση στο μονοθέσιο με μόνη την τοποθέτηση νέων εξαρτημάτων σε αυτό, κάτι που δεν ισχύει βέβαια.
Η πρώτη αλλαγή στην οποία προέβη ο Symonds λοιπόν, ήταν η αλλαγή της νοοτροπίας: μικρά πλην μεθοδικά βήματα εξέλιξης, αντιμετώπιση του μικρότερου προβλήματος πριν περάσουν στη διαδικασία επίλυσης του μεγαλύτερου.
Όσον αφορά τη στελέχωση του επιτελείου, το υπάρχον κρίθηκε ικανοποιητικό στο μεγαλύτερο μέρος του, έπρεπε όμως να ενισχυθεί με ανθρώπους στους οποίους είχε εμπιστοσύνη ο Βρετανός.
Για το λόγο αυτό, ήρθαν στην ομάδα ο Dave Wheater και ο Rod Nelson από τη Lotus, ο Shaun Whitehead από τη Red Bull, ο Jakob Andreasen από τη Force India, ο Craig Wilson από τη Mercedes, ο Richard Lockwood από τη Marussia και ο Rob Smedley από τη Ferrari.
Η τεχνική ανασυγκρότηση ήταν εντυπωσιακή από πλευράς ονομάτων, η επιτυχία της όμως θα κρινόταν στην πίστα…
Στις χειμερινές δοκιμές εξέλιξης, Felipe Massa και Valtteri Bottas βάλθηκαν να “τρελάνουν κόσμο”: η FW36 δεν έβγαζε μόνο απροβλημάτιστα το πρόγραμμα των δοκιμών, αλλά επέτρεπε στους οδηγούς να ”φιγουράρουν” στην κορυφή.
Οι κακές γλώσσες βέβαια υπέθεταν ότι έτρεχαν με ελλιποβαρή μονοθέσια, προκειμένου να προσελκύσει χορηγούς η ομάδα: κάτι τέτοιο όμως όχι μόνο δεν ίσχυε, αλλά δεν υπήρχε και ανάγκη για να γίνει καθώς η Claire Williams έκανε εξαιρετική δουλειά.
Genworth, Petrobras, Banco do Brasil, Esquire θα φιγούραραν πάνω στην FW36, το όνομα όμως του βασικού χορηγού ήταν εκείνο που δικαιολογημένα έλαβε τα φώτα της δημοσιότητας περισσότερο πάνω του: η Martini επέστρεφε στη Formula 1 και η Williams Martini Racing ήταν γεγονός.
Η εικόνα στα τεστ του χειμώνα σε συνδυασμό με την πολυσυζητημένη συμφωνία με τη Martini άλλαξαν το κλίμα στην ομάδα προς το καλύτερο: το καναβάτσο του 2013 απείχε μόλις μερικούς μήνες, έδειχνε όμως να αποτελεί μακρινό παρελθόν – για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι προσδοκίες ήταν υψηλές.
Κοινό συμπέρασμα βέβαια των πρώτων 7 αγώνων της χρονιάς (Αυστραλία, Μαλαισία, Μπαχρέιν, Κίνα, Ισπανία, Μονακό, Καναδάς) ήταν το εξής: η FW36 ήταν ανάλογα με την πίστα το 2ο με 4ο μονοθέσιο σε δυναμική, αυτό όμως δεν ”εξαργυρωνόταν” στα αποτελέσματα, είτε από ατυχίες (στην περίπτωση του Massa) είτε από λάθη στη διαχείριση των αγώνων.
Η Williams είχε επιστρέψει για τα καλά στις μάχες των πρώτων του grid, βαθμολογούνταν σε κάθε αγώνα, αλλά δεν έπαιρνε τους βαθμούς που έπρεπε να πάρει βάσει της ανταγωνιστικότητας που έδειχνε.
Με το μονοθέσιο ικανό για καλύτερα πράγματα από την κατάληψη της 6ης θέσης στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών (θέση που βρισκόταν μετά τον Καναδά η ομάδα), έπρεπε να γίνει κάτι με τη στρατηγική το συντομότερο δυνατό, περιθώρια για αλόγιστη σπατάλη βαθμών δεν υπήρχαν.
Ο Symonds τότε έδωσε την κατευθυντήρια γραμμή για τους υπόλοιπους αγώνες: συντηρητική προσέγγιση, με στόχο την κατάληψη των περισσότερων δυνατών βαθμών στο εξής.
Πρώτο δείγμα της νέας προσέγγισης ήταν το Grand Prix της Αυστρίας: παρά το 1-2 των κατατακτήριων δοκιμών, η μάχη με τις Mercedes στον αγώνα “θυσιάστηκε” στο “βωμό” των 27 βαθμών του 3-4 – 1ο βάθρο για την ομάδα μέσα στη χρονιά, 1ο και για τον Bottas στην καριέρα του.
Η ανάκαμψη είχε μόλις ξεκινήσει…
Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών αγώνων (Βρετανία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βέλγιο) τα λάθη και οι ατυχίες (με θύμα ποιον άλλον, τον Massa…) δεν έλειψαν, ωστόσο χάρη στις 2 δεύτερες θέσεις του Bottas σε Βρετανία και Γερμανία, η Williams βρέθηκε στην 3η θέση του πρωταθλήματος Κατασκευαστών.
Ο Φινλανδός συνέχισε το πολύ καλό σερί του με μια ακόμα 3η θέση στο Βέλγιο, η Ferrari όμως ήταν από την Ουγγαρία μπροστά στη μάχη της 3ης θέσης του πρωταθλήματος Κατασκευαστών.
Μετά την καλοκαιρινή ανάπαυλα, απέμεναν 7 αγώνες για το πέσιμο της αυλαίας της σεζόν.
Ο στόχος ήταν πλέον ξεκάθαρος και επίσημα: η κατάληψη της 3ης θέσης, καθώς οι Mercedes και Red Bull είχαν ήδη απομακρυνθεί σημαντικά.
Μεγάλο στοίχημα όμως δεν ήταν μόνο η αποφυγή των λαθών στη στρατηγική, αλλά και η αποφυγή των κακοτοπιών του Massa.
Ενώπιον των tifosi, ενός κοινού που τον αγάπησε κατά την 8ετή του παραμονή στη Ferrari, ήρθε το 1ο βάθρο για τον Βραζιλιάνο – μια ψυχολογική ”ένεση”, που ήρθε την καλύτερη χρονικά στιγμή.
Στους υπόλοιπους αγώνες (με εξαίρεση τη Ρωσία για τον Massa και τη Βραζιλία για τον Bottas) οι κακοτυχίες αποτελούσαν παρελθόν (σε αντίθεση με τις κωλυσιεργίες στα pit-stops και τις λανθασμένες στρατηγικές).
Ήταν τέτοια όμως η απόδοση της FW36, που επέτρεψε στον Bottas να πετύχει άλλη μια 3η θέση στη Ρωσία και στον Massa άλλη μια 3η θέση ενώπιον των συμπατριωτών του.
Η “ψαλίδα” με τη Ferrari άνοιγε αγώνα με τον αγώνα, ώστε στο Άμπου Ντάμπι να είναι δύσκολα ανατρέψιμο το προβάδισμα.
Εκεί όμως ήρθε το “κερασάκι στην τούρτα”, με τον Massa 2ο και τον Bottas 3ο – διπλή παρουσία στο βάθρο στο φινάλε.
Έτσι έκλεισε μια ομολογουμένως όμορφη χρονιά, μια χρονιά που η “ομάδα των ρομαντικών” επέστρεψε στις θέσεις που την είχαν συνηθίσει οι παλιότεροι.
Τα επιτεύγματα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές:
-Βαθμολόγηση σε όλους τους αγώνες, για πρώτη φορά μετά το 1993
-320 βαθμοί, περισσότεροι σε μια σεζόν στην ιστορία της ομάδας
-3η θέση στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, καλύτερη θέση μετά το 2003
-66 βαθμοί στο Άμπου Ντάμπι, περισσότεροι βαθμοί που συνέλεξε ποτέ σε 1 αγώνα μια ομάδα στην ιστορία της Formula 1
-9 βάθρα (περισσότερα μετά το 2003), 1 pole position, 2 ταχύτεροι γύροι
Η 3η θέση στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών “εκτόξευσε” τα έσοδα από την κατανομή των τηλεοπτικών κερδών, δικαιώνοντας απόλυτα την περσινή επένδυση.
Όπερ και σημαίνει ότι ενόψει 2015, ο Symonds (που αναδείχτηκε “άνθρωπος της χρονιάς” κατόπιν ψηφοφορίας στο Williams F1 Team Greek Fans (την ελληνική ομάδα υποστήριξης της Williams στο Facebook) και το επιτελείο του έχουν περισσότερους διαθέσιμους πόρους για την εξέλιξη του νέου “όπλου”, της FW37.
Πέρα από τα τηλεοπτικά έσοδα βέβαια, υπάρχουν και εκείνα από τις χορηγίες (όπου ήδη έχουν ανακοινωθεί 2 νέοι σπόνσορες – η Rexona και η Avanade – και αναμένονται και άλλοι οσονούπω).
Τι να περιμένουμε από τη Williams του χρόνου;
Ο γράφων ευελπιστεί να δει την ομάδα να αποφεύγει τα λάθη στη στρατηγική (που φέτος ήταν ουκ ολίγα), μια FW37 που δεν θα “ασθενεί” στο βρεγμένο οδόστρωμα (το μεγαλύτερο πρόβλημα της FW36), κι από εκεί και πέρα…ότι ήθελε προκύψει.
Οι καθ’ύλην αρμόδιοι πάντως εμφανίζονται να πλέουν σε διάφορα μήκη κύματος.
Ο αναγεννημένος Massa παρουσιάζεται ιδιαίτερα φιλόδοξος στις δηλώσεις του, προσδοκώντας νίκες και ει δυνατόν, μάχη για τον τίτλο.
Πιο συγκρατημένη σε σχέση με τον Βραζιλιάνο η Claire Williams, που υποστηρίζει ότι στόχος είναι να αμβλυνθεί η διαφορά με τη Mercedes.
Ο “άνθρωπος της χρονιάς” από την άλλη πλευρά, κρατάει χαμηλούς τους τόνους, στοχεύοντας στο να υπάρξει περαιτέρω βελτίωση το 2015 και να είναι έτοιμη η ομάδα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα το 2016:
Είμαστε ακόμα στη φάση της εξέλιξης.
Ξέρω τι πρέπει να κάνουμε και υπάρχουν ακόμα αρκετά θέματα προς επίλυση.
Στόχος μας είναι να είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε τον τίτλο το 2016.
Όσον όμως αφορά τον Valtteri Bottas, την οδηγική αποκάλυψη της χρονιάς (μαζί με τον Daniel Ricciardo), δεν παρουσιάζεται φειδωλός στις δηλώσεις του:
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Valtteri είναι μελλοντικός πρωταθλητής και φιλοδοξώ να τον κάνω πρωταθλητή στη Williams.
Ο χρόνος θα δείξει αν η τροπαιοθήκη των 9 πρωταθλημάτων Κατασκευαστών, των 7 πρωταθλημάτων Οδηγών και των 114 νικών θα εμπλουτιστεί με νέες κατακτήσεις.
Το ίδιο ισχύει και για τη φιλοδοξία της ανάδειξης ακόμα ενός πρωταθλητή από τα “σπλάχνα” της ομάδας.
Ένα όμως είναι σίγουρο αυτή τη στιγμή: η “εποχή Claire” αναμένεται άκρως ενδιαφέρουσα!
Κείμενο: Άγγελος Φωτσεινός
