Η κόντρα μεταξύ Nico και Lewis κρατάει εδώ και πολλά χρόνια και η Formula1 είναι απλά η τελευταία πράξη της. Για τα πρώτα χρόνια των νεαρών οδηγών μίλησε ο τότε συναθλητής τους, Robert Kubica και ο θρύλος του χώρου του καρτ, Dino Chiesa, που ήταν μια εποχή αρχηγός της ομάδας τους.
Ο Kubica μίλησε για τον ανταγωνισμό που είχαν οι δύο μικροί στα πάντα, ακόμα και στην πίτσα:
Σαν παιδί δεν μου άρεσε η πίτσα, αλλά θυμάμαι συχνά να πηγαίνω για δείπνο με τον Lewis και τον Nico. Ανταγωνιζόταν ο ένας τον άλλον ακόμα και στην πίτσα, τρώγοντάς τις δύο δύο. Υπήρχε πάντα ανταγωνισμός. Πάντα ήθελαν να κερδίζουν, να νικάνε ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν τσακώνονταν. Ήταν φιλικός ανταγωνισμός. Υπήρχαν γέλια μετά.
Σύμφωνα με τον Chiesa τα δύο παιδιά έμεναν στο ξενοδοχείο στο ίδιο δωμάτιο σε πολλούς αγώνες και αυτό είχε σαν επίπτωση προστριβές και εντάσεις, πάντα όμως σε πλαίσια παιδικών τσακωμών ή έντονου παιχνιδιού:
Πολλές φορές με καλούσαν από τη ρεσεψιόν για κάποιο πρόβλημα στο δωμάτιο. Μπορεί να ήταν θόρυβος ή να είχαν σπάσει κάτι. Δεν κοιμόντουσαν, πάντα ήταν κουρασμένοι το επόμενο πρωί. Και στους δύο άρεσε το παγωτό πάρα πολύ, ειδικά η βανίλια. Τη νύχτα ήθελαν πάντα να τρώνε παγωτό, οπότε έπρεπε να πηγαίνω έξω και να βρω για να τους έχω χαρούμενους. Ήταν παιδιά, απλά.
Ο Lewis επιβεβαιώνει αυτό τον ανταγωνισμό και εξηγεί μια ωραία ιστορία με ένα παιχνίδι του Nico που τον έκανε να ζηλέψει και να καταπιαστεί κι ο ίδιος με αυτό:
Ίσως ο πρώτος αληθινός ανταγωνισμός που είχαμε ήταν όταν ο Nico πήγαινε παντού με ένα μονόκυκλο (σ.σ. ποδήλατο με μια ρόδα και το πετάλι στο κέντρο της). Και σκέφτηκα ότι θα πρέπει να μάθω να το καβαλάω. Έπρεπε να γίνω καλύτερος από αυτόν. Μετά έφαγα όλη την ώρα μου έξω από το καρτ, μαθαίνοντας να καβαλάω το μονόκυκλο. Φτάναμε στην πίστα και απολαμβάναμε το καρτ, τρώγαμε πίτσες κάθε Σαββατοκύριακο, παλεύαμε συνέχεια και περνούσαμε καλά, ενώ τώρα όλα είναι για τη δουλειά.
Ενδιαφέρον έχει ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι το χειριζόταν άριστα και ο Mika Hakkinen, κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν οι επιρροές που είχε ο νεαρός Nico από τον μεγάλο Φιλανδό ήταν πέρα από τις αγωνιστικές! Άραγε να του το έμαθε ο Mika, να προσπάθησε ο ίδιος ο Nico να τον μιμηθεί ή ήταν απλά τυχαίο γεγονός;
Ο Dino Chiesa έζησε από πολύ κοντά τους χαρακτήρες και τις ικανότητες των μικρών. Σύμφωνα με τον ίδιο ο Lewis φαινόταν πάντα ο πιο χαρισματικός εκ των δύο, ενώ ο Nico έψαχνε τρόπους να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, αξιοποιώντας την εξυπνάδα και την προσαρμοστικότητά του. Ο Lewis δεν δεχόταν να χάνει, από μικρός… Ο Βρετανός πίστευε πάντα ότι ο Nico θα έφτανε στην F1, λόγω του πατέρα του, πρώην πρωταθλητή Keke Rosberg, γι’ αυτό όταν βρέθηκαν και οι δύο ταυτόχρονα στην F1 ήταν μεγάλη έκπληξη για τον ίδιο.
Μισή ώρα μετά το βάθρο (σ.σ. Αυστραλία 2008, ο Lewis με McLaren, ο Nico με Williams) ο Lewis με πήρε τηλέφωνο και είπε: “Είδες τον αγώνα; Είμαστε στο βάθρο στην F1 μαζί επιτέλους!”. Αυτό ήταν ιδιαίτερο για μένα, να με πάρει τηλέφωνο ο Lewis μετά από αυτό. Κι ο Nico με πήρε, αλλά του μιλάω πιο τακτικά.
Ο Nico είναι ήρεμος κι ευγενικός. Είναι λιγότερο σαν παιδί, γιατί είναι μοναχογιός. Ο Lewis είναι λίγο πιο δυνατός. Θέλει να παίζει περισσότερο, να παλεύει περισσότερο, να αστειεύεται.
Νομίζω τότε ο Lewis είχε περισσότερο ταλέντο από τον Nico. Στο τέλος του αγώνα συνήθως ήταν ο Lewis που κέρδιζε ή ήταν μπροστά από τον Nico. Μπορούσες να δεις ότι ήταν ευκολότερο για τον Lewis να φτάσει στο όριο, να φρενάρει πιο αργά, να έχει περισσότερη ταχύτητα στις στροφές, να κάνει καλύτερες κινήσεις για προσπέρασμα. Απλά έχει περισσότερο ταλέντο. Ο Nico ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να καταλαβαίνει την κατάσταση γρήγορα και να μαθαίνει από τον Lewis.
Ο Nico δεχόταν να τερματίσει δεύτερος σε έναν αγώνα, αλλά ο Lewis ήθελε πάντα να κερδίζει. Δεν του άρεσε να είναι δεύτερος, πάντα πάλευε για να κερδίσει. Επειδή ο Lewis ήξερε ότι ήταν καλύτερος, ήθελε κιόλας να είναι ο καλύτερος. Το να τερματίσει δεύτερος ήταν πολύ κακό, εκνευριζόταν πολύ, μπορεί και να έκλαιγε. Αυτό συνέβη πολλές φορές, όταν δεν είχε κερδίσει.
Μπορείτε να διαβάσετε (στα αγγλικά) ολόκληρο το αφιέρωμα στη σελίδα του bbc, στο άρθρο που υπογράφει ο Lawrence Barretto, εδώ.