To ξεκίνημα της νέας χιλιετίας προσέφερε στη Formula 1 μια ξεχωριστή σεζόν, την οποία ένας μεγάλος αριθμός φιλάθλων αναπολεί με νοσταλγία.
Το 2000 ήταν μια χρονιά με άφθονο θέαμα, πολλές μάχες και κυρίως αρκετά αγωνιώδης, αφού ο τίτλος του Πρωταθλητή κρίθηκε στα σημεία.
Οι Michael Schumacher και Mika Hakkinen συνέχισαν από εκεί που είχαν μείνει το 1998, αφού το 1999 ο τραυματισμός του Γερμανού δεν του επέτρεψε να παλέψει για το Πρωτάθλημα.
Έτσι, οι δύο οδηγοί ξεκίνησαν τη χρονιά έχοντας τη φιλοδοξία του να γίνουν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές για τρίτη φορά στην καριέρα τους.
Στους δύο πρώτους αγώνες, η McLaren του Hakkinen, αν και είχε δώσει εξαιρετικά δείγματα ταχύτητας, ανάγκασε το Φιλανδό να εγκαταλείψει από μηχανικά προβλήματα. Ο Schumacher πήρε το βαθμολογικό προβάδισμα, όμως σύντομα εισέπραξε το δικό του μερίδιο ατυχιών, καθώς έπεσε θύμα μιας σπασμένης ανάρτησης στο Μονακό, μιας αστοχίας κινητήρα στη Γαλλία και συγκρούσεων σε Αυστρία και Γερμανία.
Έτσι, φτάνοντας στο Βέλγιο, οι δύο μονομάχοι χωρίζονταν μόλις από δύο βαθμούς, με τον Hakkinen να έχει το πάνω χέρι έπειτα από τη νίκη του στην Ουγγαρία.
Οι κατατακτήριες δοκιμές του Σαββάτου έδειξαν πως ο Mika θα είχε και πάλι τον πρώτο λόγο για τη νίκη, εκκινώντας από την pole position. O Trulli με τη Jordan βρέθηκε δίπλα του στην πρώτη σειρά, ενώ ο Michael Schumacher θα ξεκινούσε τον αγώνα από την 4η θέση, πίσω από τον Button.
Η βροχή που έκανε την εμφάνισή της την Κυριακή ανάγκασε τα μονοθέσια να εκκινήσουν πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας. Γρήγορα όμως αυτό αποσύρθηκε, αφήνοντας τους οδηγούς να αγωνιστούν.
Ο Hakkinen φαινόταν να βρίσκεται σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, καθώς απομακρυνόταν σταθερά από τους υπόλοιπους. Οι Trulli και Button μάχονταν για τη 2η θέση, ενώ ο Schumacher τους ακολουθούσε.
Σύντομα όμως ο Button χτύπησε το Jarno από πίσω στη La Source, με αποτέλεσμα ο Michael να ανέβει στη 2η θέση.
Σε αυτό το σημείο του αγώνα οι συνθήκες στην πίστα είχαν αρχίσει να καλυτερεύουν, όμως η αλλαγή σε ελαστικά για στεγνό οδόστρωμα αποτελούσε ρίσκο.
Το δρόμο τελικά έδειξε ο Alesi με την Prost, που έπειτα από την αλλαγή του σε «στεγνά» ήταν ο ταχύτερος οδηγός στην πίστα. Οι υπόλοιποι γρήγορα ακολούθησαν το παράδειγμά του.
Τότε ο Schumacher άρχισε να μειώνει τη διαφορά του από τον Hakkinen, καθώς το στήσιμο του μονοθεσίου του ταίριαζε με τις συνθήκες τις πίστας. Και δε μεσολάβησε μεγάλο διάστημα μέχρι ο Γερμανός να πάρει τα ηνία του αγώνα, καθώς ο Hakkinen γλίστρησε στη στροφή Stavelot και έκανε τετακέ, στο 13ο γύρο.
Από εκείνο το σημείο μέχρι και τη στιγμή που μπήκε στα pits, περίπου στο μέσο του αγώνα, ο Schumacher απομακρυνόταν από το Hakkinen. O Φιλανδός πραγματοποίησε και αυτός τον τελευταίο του ανεφοδιασμό μερικούς γύρους μετά από τον αντίπαλό του.
Ο Michael είχε ένα σχετικά άνετο προβάδισμα, και όλα έδειχναν πως η νίκη θα καταλήξει στα χέρια του. Όμως, όσο η πίστα σταδιακά στέγνωνε, η McLaren του Hakkinen έδειχνε να βρίσκει όλο και περισσότερη ταχύτητα.
Επιπλέον, μερικούς γύρους μετά από το pit stop του, ο Schumacher άρχισε να αφήνει τη στεγνή αγωνιστική γραμμή και να βγάζει το μονοθέσιό του στα βρεγμένα κομμάτια της ασφάλτου, πράγμα που έδειχνε πως ίσως τα Bridgestone της F1-2000 είχαν αρχίσει να παρουσιάζουν σημάδια υπερθέρμανσης.
Οι επόμενοι γύροι ακολούθησαν ακριβώς αυτό το μοτίβο: ο Hakkinen πίεζε όσο μπορούσε για να φτάσει τη Ferrari που αργοπορούσε, ενώ ο Schumacher έπρεπε να οδηγεί αρκετά γρήγορα έτσι ώστε να κρατήσει τη μύτη της McLaren μακριά από το διαχύτη του, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να βρίσκει σημεία της πίστας για να ψύχει τα ελαστικά του.
Τελικά, με πέντε γύρους να απομένουν, ο Hakkinen ήταν πλέον σε θέση να επιτεθεί. Έστριψε αποφασιστικά στη La Source, ακολούθησε το Michael στην Eau Rouge και χρησιμοποίησε τόσο τη δύναμη του κινητήρα της Mercedes όσο και τις μικρότερες κλίσεις στις αεροτομές του για να κολλήσει πίσω από την F1-2000.
Με το slipstreaming να της δίνει μια επιπλέον ώθηση και να δρα σαν ούριος άνεμος, η McLaren προσπάθησε να περάσει. Ο Schumacher όμως έκλεισε την πόρτα στο Mika με μια απότομη κίνηση προς την εσωτερική, ενώ αμέσως μετά άλλαξε πάλι τη γραμμή του για να μπορέσει να στρίψει στη La Source. Το πίσω ελαστικό της Ferrari ακούμπησε ανεπαίσθητα με την εμπρός αεροτομή της McLaren, και ο Mika κούνησε θυμωμένος τη γροθιά του στον αντίπαλό του, που είχε καταφέρει να αποκρούσει αυτήν την πρώτη επίθεση.
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο το Mika να μας περιγράψει τι συνέβη στη συνέχεια, όπως το έκανε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του:
Είπα στον εαυτό μου, «οκ, έχω μόνο λίγους γύρους ακόμα. Πρέπει να το επιχειρήσω». Στις κατατακτήριες παίρνεις την Eau Rouge με τέρμα γκάζι. Όμως στον αγώνα δεν μπορείς να το κάνεις, επειδή το μονοθέσιο είναι βαρύ και τα ελαστικά ταλαιπωρημένα. Όμως σκέφτηκα: «Αν είναι να τον προσπεράσω, θα πρέπει να περάσω από εκεί με τέρμα γκάζι. Αυτό ήταν, θα ρισκάρω».
Το συναίσθημα όταν περνούσα από την Eau Rouge ήταν φοβερό, ένιωθα ότι το μονοθέσιο θα ανατιναχτεί. Η πίεση ήταν πολύ μεγάλη επειδή το αυτοκίνητο ήταν βαρύ και στην έξοδο της Eau Rouge σχεδόν απογειώθηκα. Όμως είδα πως τώρα τον έφτανα πολύ εύκολα. Και μετά κατάλαβα ότι έχουμε μπροστά μας έναν ουραγό, τον Ricardo Zonta.
Τότε σκέφτηκα: «Τι θα συμβεί τώρα;». Επειδή κάθε φορά ο Michael κινούταν προς την εσωτερική πλευρά της πίστας, ενώ τώρα δε θα μπορούσε να το κάνει, λόγω του ότι βρισκόταν εκεί ο Ricardo.
Οπότε το μόνο που έπρεπε να κάνω, ήταν να περάσω το Ricardo από την εσωτερική. Όμως ήξερα πως αν ο Ricardo δεν μας δει να ερχόμαστε από τους καθρέφτες του και κινηθεί ξαφνικά, θα γίνουμε όλοι Ιστορία.
Ο Mika έκανε τη σκέψη του πραγματικότητα, κινήθηκε προς την εσωτερική και πέρασε ταυτόχρονα τη Ferrari και τη BAR, εκτελώντας μια κίνηση που θα έμελλε να συζητιέται μέχρι και σήμερα.
Ο Hakkinen κέρδισε το Βελγικό Grand Prix και πλέον ήταν 6 βαθμούς μπροστά από το μεγάλο του αντίπαλο στη μάχη του τίτλου. Και ανεξάρτητα από την τελική της έκβαση, οι φίλοι της Formula 1 είναι ευγνώμονες που μπόρεσαν και έγιναν μάρτυρές της.
