Η Suzuka είναι μια πίστα γεμάτη αναμνήσεις, τόσο από το μακρινό παρελθόν όσο και από το πιο πρόσφατο.
Το όνομα της πίστας έχει συνδεθεί με την ανάδειξη του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, καθώς πολλές φορές έχει φιλοξενήσει κάποιον αγώνα που έκρινε τον τίτλο. Και μάλιστα στην περίοδο 1988-1991, αυτό συνέβη και τις τέσσερις φορές.
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το Grand Prix του 1988, τον αγώνα που έδωσε στον Ayrton Senna τον πρώτο από τους τρεις τίτλους που κατέχει.
Ας ξεκινήσουμε με κάποια εισαγωγικά στοιχεία:
Το 1988 σηματοδότησε την έναρξη της συνεργασίας της McLaren με τη Honda. Η Ιαπωνική εταιρεία θα παρείχε υπερτροφοδοτούμενους V6 κινητήρες 1.5 λίτρων στην ομάδα του Ron Dennis, παρά το γεγονός ότι από την επόμενη χρονιά όλοι θα υποχρεούνταν να χρησιμοποιήσουν ατμοσφαιρικούς.
Μάλιστα οι περισσότερες ομάδες του grid είχαν αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν ατμοσφαιρικούς κινητήρες από το 1988, έτσι ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένες για την επόμενη χρονιά.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία είχε επιβάλλει κάποιους περιορισμούς στις ομάδες με κινητήρες turbo, όπως ρεζερβουάρ με μειωμένη μέγιστη χωρητικότητα (150 λίτρα) και όριο υπερπλήρωσης, έτσι ώστε να μην υπάρχει μεγάλη διαφορά απόδοσης ανάμεσα στους δύο τύπους κινητήρων και σε αυτούς που τους χρησιμοποιούν.
Από την πλευρά της, η McLaren προσέλαβε τον Ayrton Senna, o οποίος είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τη Honda κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Lotus.
Επιπλέον, η Βρετανική ομάδα κατασκεύασε την επαναστατική MP4/4, ένα μονοθέσιο σχεδιασμένο από τους Gordon Murray και Steve Nichols. Με αυτό το αυτοκίνητο ο Ron Dennis και η ομάδα του ήλπιζαν να αφήσουν πίσω τους το μέτριο 1987.
Έτσι, η McLaren είχε στη διάθεσή της όλα τα συστατικά της επιτυχίας: Δύο καταξιωμένους οδηγούς και έναν κορυφαίο κινητήρα μέσα σε μονοθέσιο κατασκευασμένο με τα υψηλότερα standards.
Καθώς η σεζόν ξεκίνησε, η MP4/4 αποδείχθηκε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Έτσι, οι οδηγοί της ανακάλυψαν πως το να κερδίζει ο ένας τον άλλον αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολο από ότι να κερδίζουν το υπόλοιπο grid.
Και με αυτόν τον τρόπο, ξεκίνησε η ιστορική μάχη του Ayrton Senna με τον Alain Prost. Σε κάθε αγώνα η νίκη κρινόταν ανάμεσα στους δύο: Τον ήδη δύο φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή με τη McLaren και το νεοφερμένο, ο οποίος ήθελε όσο τίποτα άλλο να «σφετεριστεί» τη θέση του Γάλλου στην ομάδα και να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως οι Senna και Prost κέρδισαν όλους τους αγώνες εκτός από αυτόν της Monza, στον οποίο αμφότεροι εγκατέλειψαν.
Έτσι λοιπόν, και έπειτα από αρκετά συμβάντα, όπως η διάσημη επαφή του Senna με τις μπαριέρες στη στροφή Portier του Μονακό ενώ ήταν στην πρωτοπορία με τεράστια διαφορά και το «στρίμωγμα» του Prost από το Βραζιλιάνο στον τοίχο της Πορτογαλίας, η μάχη του τίτλου έφτασε στην Ιαπωνία, τον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς.
Το βαθμολογικό σύστημα που επικρατούσε, λάμβανε υπόψη τα 11 καλύτερα αποτελέσματα κάθε οδηγού στην τελική του βαθμολογία. Αυτό σήμαινε πως αν ο Senna κέρδιζε στην Ιαπωνία, θα γινόταν ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής λόγω του ότι η μέγιστη συγκομιδή που μπορούσε να έχει ο Prost στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς ήταν 3 βαθμοί, σε περίπτωση νίκης. Ο Ayrton θα έπαιρνε τον τίτλο ακόμη και με ισοβαθμία λόγω περισσότερων νικών, αν εγκατέλειπε στην Αυστραλία και ο Prost κέρδιζε.
Έτσι, ήταν ζωτικής σημασίας να επικρατήσει στην Ιαπωνία για να κερδίσει το πρωτάθλημα. Το πρώτο βήμα προς αυτήν την επιτυχία ήταν η κατάκτηση της pole position. Έχοντας όμως τον team mate και μεγάλο του αντίπαλο, Alain Prost δίπλα του στην πρώτη σειρά της εκκίνησης, η πίεση στους ώμους του ήταν τεράστια.
Και κάπως έτσι η ώρα της μεγάλης αναμέτρησης έφτασε. Όλοι περίμεναν με αγωνία το σήμα της εκκίνησης, και όταν αυτό δόθηκε, η McLaren του Prost ξεχύθηκε μπροστά παίρνοντας την πρωτοπορία, ενώ αυτή του Senna φάνηκε σαν να μην πηγαίνει πουθενά.
Ο κινητήρας της Honda στην πλάτη του Βραζιλιάνου έσβησε καθώς αυτός άφησε το συμπλέκτη για να ξεκινήσει, πράγμα που σήμαινε πως αυτόματα έχασε πολλές θέσεις. Η κλίση όμως της ευθείας εκκίνησης-τερματισμού στην πίστα της Suzuka βοήθησε τον Senna στο να θέσει σε λειτουργία τον κινητήρα του και να ξεχυθεί μπροστά, δίνοντας του τουλάχιστον την ευκαιρία να αγωνιστεί για τον τίτλο.
Ο Ayrton είχε πέσει από την 1η στη 14η θέση, και πλέον έπρεπε να τα δώσει όλα για να μπορέσει να θέσει τον εαυτό και πάλι εντός συναγωνισμού. Μην έχοντας τίποτα να χάσει, ξεκίνησε την επίθεσή του.
Μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, είχε κερδίσει 6 θέσεις και συνέχιζε ακάθεκτος. Στη συνέχεια πέρασε τους Patrese (Williams), Boutsen (Benetton) , Nannini (Benetton) και Alboreto (Ferrari) μέσα σε τρεις γύρους, ανέβηκε στην 4η θέση και πλέον τα μονοθέσια που τον χώριζαν από τον Prost ήταν η Ferrari του Berger και η March του Ivan Capelli.
Ο Berger βρισκόταν περίπου 9 δευτερόλεπτα μπροστά από τον Senna, όμως αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα με την κατανάλωση καυσίμου. Έτσι ο Βραζιλιάνος εξαφάνισε γρήγορα αυτήν τη διαφορά και τον πέρασε εύκολα.
Η March του Capelli αποτέλεσε τον επόμενο στόχο του Senna, o οποίος εντωμεταξύ βρισκόταν στο στοιχείο του, μιας και είχε αρχίσει να ψιχαλίζει.
Στην πρωτοπορία, ο Prost αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες λόγω του ότι το κιβώτιό του δυσλειτουργούσε. Έτσι, καθώς «έχασε» μια ταχύτητα στην έξοδο του τελευταίου chicane, o Capelli βρήκε την ευκαιρία να τον περάσει, προς μεγάλη έκπληξη των θεατών. Ο Ιταλός κράτησε την πρωτοπορία για μερικές εκατοντάδες μέτρα, καθώς η δύναμη του κινητήρα της Honda πήρε το λόγο στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού και επέτρεψε στο Γάλλο να κρατήσει τα ηνία.
Ο Capelli εγκατέλειψε μετά από λίγο εξαιτίας ενός προβλήματος στα ηλεκτρικά του μονοθεσίου του, και ο Prost δεν είχε πλέον κανέναν ανάμεσα σε αυτόν και τον Senna.
To ολισθηρό οδόστρωμα λόγω της ελαφριάς βροχής αποτελούσε το φυσικό περιβάλλον του Ayrton, ο οποίος είχε δείξει αρκετές φορές την ταχύτητά του σε τέτοιες συνθήκες. Αυτό, σε συνδυασμό με το προβληματικό κιβώτιο του Prost, είχε ως αποτέλεσμα οι καθρέφτες του Γάλλου να γεμίσουν γρήγορα από την ασπροκόκκινη σιλουέτα του μονοθεσίου του Senna.
Στον 27ο γύρο ο Senna προσπέρασε το μεγάλο του αντίπαλο στην ευθεία εκκίνησης τερματισμού καθώς εκείνος είχε χάσει χρόνο εξαιτίας του de Cesaris.
Έπειτα ο Βραζιλιάνος έφτιαξε μια μικρή διαφορά από τον Prost με μια σειρά γρήγορων γύρων και τερμάτισε στην πρώτη θέση κερδίζοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και γράφοντας ένα ακόμη κεφάλαιο της λαμπρής ιστορίας που άφησε στις πίστες.
Φανερά συγκινημένος, ο Senna δήλωσε μετά από τον αγώνα:
Νιώθω γαλήνη. Αισθάνομαι σαν να έφυγαν τόνοι βάρους από το κεφάλι και τους ώμους μου. Είναι δύσκολο να κατανοήσω τι σημαίνει το να είσαι Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Επιπλέον ο Senna, μίλησε αργότερα για τα συναισθήματά του καθώς πραγματοποιούσε τον τελευταίο γύρο και πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά στο στόχο του. Ως γνωστόν ήταν βαθιά θρησκευόμενος, και είπε:
Άρχισα να νιώθω ευγνωμοσύνη καθώς ξεκινούσα τον τελευταίο γύρο. Ευχαρίστησα το Θεό. Δεν πίστευα ότι είμαι καθ’ οδόν στο να κερδίσω το πρωτάθλημα με όλο αυτό το άγχος και την ένταση. Ένιωσα την παρουσία του. Οραματίστηκα, είδα το Θεό. Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή της ζωής μου. Ένα τεράστιο συναίσθημα. Το έχω καταγράψει στη μνήμη μου και παραμένει κομμάτι του εαυτού μου.
Ο Prost από την άλλη, που κέρδισε και τον αγώνα της Αυστραλίας, δε μπορούμε να πούμε πως είχε ανάλογα συναισθήματα. Ο Γάλλος είχε συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς από τον Senna κατά τη διάρκεια της σεζόν, για την ακρίβεια 105 έναντι 94 του Βραζιλιάνου.
Όμως λόγω του βαθμολογικού συστήματος που αναφέραμε παραπάνω, στην τελική βαθμολογία μέτρησαν μόνο οι 87 τους 105 πόντους του Prost. Αντίθετα ο Senna κράτησε 90 από τους 94 βαθμούς του, πράγμα που του έδωσε και τον τίτλο.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, μια χρονιά που έμεινε στην ιστορία λόγω της τιτάνιας μονομαχίας μεταξύ των Senna και Prost είχε τελειώσει. Θα την ακολουθούσαν άλλες δύο, παρόμοιας ή και μεγαλύτερης έντασης, όμως λιγότερο αρμονικές.
