O μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ένας κόσμος γεμάτος από υπερβάσεις.

Άνθρωπος και μηχανή συνεργάζονται σε πλήρη αρμονία με μοναδικό στόχο τη νίκη, το όραμα της οποίας μπορεί να εξωθήσει και τις δύο πλευρές στο όριο.

Η ιστορία της Formula 1 είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων που έχοντας ως στόχο τη διάκριση κατάφεραν το ακατόρθωτο, κυνήγησαν το ανέφικτο και προσπάθησαν να ξεπεράσουν εμπόδια ανυπέρβλητα. Μια τέτοια ιστορία είναι και η σημερινή.

Το έτος είναι 1991 και ο μήνας Μάρτιος. Ο Ayrton Senna ταξίδεψε στη γενέτειρά του, το Sao Paulo, με σκοπό να διαγωνιστεί στο δεύτερο αγώνα της σεζόν, το Grand Prix της Βραζιλίας. Παρά το γεγονός ότι είχε κερδίσει στον εναρκτήριο αγώνα της χρονιάς, η εντός έδρας νίκη ήταν ο μοναδικός του στόχος. Και ο λόγος είναι απλός:

Ο Senna, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν είχε κερδίσει ποτέ στον αγώνα της πατρίδας του. Το να περάσει τη γραμμή του τερματισμού πρώτος μπροστά στους χιλιάδες συμπατριώτες του που τον λάτρευαν, ήταν κάτι παραπάνω από όνειρο ζωής. Αποφασισμένος λοιπόν ότι αυτήν τη φορά θα τα καταφέρει, ο Ayrton έφτασε στο Interlagos.

Ο Senna έκανε το πρώτο βήμα για την επίτευξη του στόχου του κατακτώντας την pole position. Όμως ο αγώνας δεν προβλέπονταν εύκολος, μιας και οι δύο Williams των Patrese και Mansell βρίσκονταν απειλητικά στη 2η και 3η θέση αντίστοιχα. Η άλλη McLaren, αυτή του Gerhard Berger, θα εκκινούσε από την 4η θέση, ενώ την εξάδα έκλεισαν οι δύο Ferrari των Alesi και Prost.

Στην εκκίνηση, ο Senna διατήρησε την πρωτοπορία του και ο Mansell ήταν καθαρά δεύτερος. Ο Ayrton προσπάθησε να απομακρυνθεί από τη Williams-Renault στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, όμως δεν τα κατάφερνε, και η μεταξύ τους διαφορά παρέμενε κοντά στα 3 δευτερόλεπτα, αν και υπήρξαν κάποιες φορές που ο Βρετανός έφτασε επικίνδυνα κοντά στη McLaren.

Ο Mansell ήταν ο πρώτος που μπήκε στα pits, στον 26ο γύρο, όμως έχασε πολύ χρόνο εξαιτίας ενός προβλήματος με το κιβώτιό του. Ο Senna έκανε το ίδιο στο ακριβώς επόμενο πέρασμα, τοποθετώντας μάλιστα καινούρια ελαστικά στο μονοθέσιό του.

Έπειτα από τα pit stops, o Mansell που είχε χάσει έδαφος σε σχέση με τον πρωτοπόρο Senna, άρχισε να πιέζει με σκοπό να μειώσει τη διαφορά τους. Ο Βρετανός ροκάνιζε σταδιακά την απόσταση που τον χώριζε από τη McLaren, καταφέρνοντας να τη ρίξει κάτω από τα 3 δευτερόλεπτα, μέχρι που ξαφνικά άρχισε να χάνει χρόνο.

Η αλλαγή στο ρυθμό του Mansell ήρθε περίπου στον 43ο γύρο, και ήταν εμφανές πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το μονοθέσιό του. Μερικούς γύρους αργότερα μπήκε στα pits, καθώς ένα από τα ελαστικά του είχε σκιστεί. Η τύχη του Βρετανού δε βελτιώθηκε και πολύ μετά από αυτό, καθώς στον 59ο γύρο εγκατέλειψε λόγω βλάβης στο κιβώτιο.

Οι χιλιάδες οπαδοί του Senna που βρίσκονταν στις κερκίδες ήταν έτοιμοι να στήσουν το δικό τους πανηγύρι, καθώς η απόσταση του Ayrton από τον δεύτερο Ricardo Patrese ήταν περίπου 40 δευτερόλεπτα.

Οι πρόωροι εορτασμοί στην κερκίδα τελείωσαν γρήγορα όμως, όταν έγινε αντιληπτό πως η Williams του Ιταλού είχε αρχίσει να κόβει μεγάλα κομμάτια αυτής της διαφοράς. Ο Patrese πλησίαζε τον Senna με γοργούς ρυθμούς, όντας ακόμα και 7 δευτερόλεπτα ταχύτερος στο γύρο σε κάποιο σημείο.

Αυτό που συνέβαινε, ήταν ότι ο Senna αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με το κιβώτιο ταχυτήτων του, τα οποία εμφανίστηκαν περίπου για πρώτη φορά περίπου 30 γύρους πριν από τον τερματισμό.

Ο Ayrton προσάρμοσε το οδηγικό του στυλ έτσι ώστε να αντισταθμίσει την απώλεια της 4ης σχέσης, όμως περίπου 10 γύρους πριν από το τέλος η κατάσταση χειροτέρεψε δραματικά.

Η McLaren είχε κολλήσει στην 6η, και ο Senna ήταν αναγκασμένος να περνάει από τις αργές στροφές του Interlagos με το φόβο ότι ο κινητήρας του θα σβήσει. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.

Ένα μονοθέσιο Formula 1, όπως και ένα συμβατικό αυτοκίνητο, επιβραδύνει πολύ πιο αποτελεσματικά όταν ο οδηγός κατεβάζει ταχύτητες, ή όταν φρενάρει έχοντας κάποια από τις «μικρές» σχέσεις στο κιβώτιο.
Ο Senna, καθώς είχε στη διάθεσή του μόνο την 6η, δεν είχε πλέον αυτήν τη «βοήθεια». Η επιβράδυνση της McLaren βασίζονταν πλέον μόνο στα φρένα. Ο Ayrton λοιπόν έπρεπε να ασκεί πολλή περισσότερη πίεση στο πεντάλ των φρένων, μιας και τώρα αυτά χρησιμοποιούνταν σε μεγαλύτερο βαθμό.

Αυτή η διαδικασία ήταν εξαιρετικά επίπονη για τον ίδιο, και αν αναλογιστούμε πως έπρεπε να συνδυαστεί με το κατάλληλο πάτημα γκαζιού έτσι ώστε να μη σβήσει ο κινητήρας και με το κράτημα του λεβιέ που μερικές φορές έβγαινε από τη θέση της επιλεγμένης ταχύτητας, καταλαβαίνουμε πως η οδήγηση της McLaren-Honda είχε γίνει πλέον μαρτύριο.

Λίγο πριν από τον τερματισμό, είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Η διακοπή του αγώνα λόγω βροχής θα ήταν κάτι παραπάνω από θείο δώρο για το Senna, ο οποίος πλέον ήταν εντός βεληνεκούς του Patrese.

O Ayrton έκανε σήμα στους αγωνοδίκες, δείχνοντας τον ουρανό και προτρέποντάς τους να σταματήσουν τον αγώνα. Ταυτόχρονα, η επίθεση του Patrese είχε σταματήσει, καθώς ο Ιταλός άρχισε να έχει προβλήματα με (τι άλλο;) το κιβώτιό του.

Ο Senna λοιπόν πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, κερδίζοντας μέσα στην πατρίδα του για πρώτη φορά. Είχε πετύχει το στόχο του, ακόμα και αν χρειάστηκε μια υπερπροσπάθεια για να τα καταφέρει.

Το άκουσμα του team radio μόλις ο Senna πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, είναι ικανό να προκαλέσει ρίγος σε όλους τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Ayrton έβγαλε μια δυνατή κραυγή και άρχισε να φωνάζει με όση δύναμη του είχε απομείνει «Δεν το πιστεύω! Γαμώτο… κέρδισα! Τα καταφέραμε….»

Όπως και ο οδηγός του, το μονοθέσιο του Senna είχε υποστεί ήδη πολλά. Ο κινητήρας έσβησε λίγο μετά από τον τερματισμό, όμως ο Ayrton δεν μπορούσε να βγει έξω μόνος του. Το ιατρικό αυτοκίνητο έσπευσε να τον βοηθήσει, και ο Sid Watkins έκανε κάποιες μαλάξεις στους ώμους του και στα χέρια του. Ο Senna καθόταν ακίνητος μέσα στο μονοθέσιο με μια έκφραση πόνου στο πρόσωπό του, μέχρι που τελικά μπήκε στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο βάθρο.

Βγαίνοντας από αυτό, συνάντησε τον Ron Dennis, τον οποίο και πληροφόρησε πως πονάει στους ώμους. Αργότερα, έπεσε την αγκαλιά του πατέρα του και κατευθύνθηκε προς το βάθρο, ζητώντας να του φέρουν τη σημαία της Βραζιλίας.

Εκεί, στην απονομή, ο Ayrton δυσκολεύτηκε ακόμα και να υψώσει το τρόπαιο. Στην τελευταία προσπάθεια όμως τα κατάφερε, προς τέρψιν των φανατικών οπαδών του, οι οποίοι τραγουδούσαν το κλασσικό σύνθημα «Ole, ole, ole, ola, Senna, Senna!».

Οι Patrese και Berger στάθηκαν στο βάθρο δίπλα από τον Senna, ο οποίος αργότερα δήλωσε:

Εξαιτίας της τεράστιας σωματικής προσπάθειας, είχα μυϊκούς σπασμούς στους ώμους και στο λαιμό μου. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Η σωματική και η πνευματική καταπόνηση αυτού του Σαββατοκύριακού ήταν τεράστια.

Αυτή η νίκη έχει μείνει δικαίως στην ιστορία όχι μόνο ως μια από τις πιο μνημειώδεις στην καριέρα του μεγάλου Βραζιλιάνου, αλλά και ως μια εκ των καλύτερων στιγμών στην ιστορία της Formula 1.