Τελικά μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Μήπως το πιο απλό είναι και το πιο ενδεδειγμένο; Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν τον περασμένο Φλεβάρη το ΠΣΜΑ άλλαζε το format των κατατακτήριων, ούτε οι ίδιοι δεν πρέπει να είχαν καταλάβει επακριβώς για ποιον λόγο γίνεται πραγματικά αυτή η αλλαγή.
Ουσιαστικά άλλαζαν ένα format, το οποίο από το 2010 όταν και υπήρχε σε αυτή τη μορφή, δεν είχαν ακουστεί ιδιαίτερα παράπονα, κάθε άλλο. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά φτάσαμε πριν από δυο εβδομάδες στην Αυστραλία, με τα αποτελέσματα να είναι γνωστά σε όλους… Σαφώς και η 2η ευκαιρία που δόθηκε χθες δεν άλλαξε τα πράγματα στο Sakhir, ίσα ίσα που τα έκανε πιο προβλέψιμα.
Aπόψεις ακούστηκαν πολλές, για το τι αλλαγές θα πρέπει να υπάρξουν, με πρώτη και βασικότερη να είναι η επιστροφή στο format που είχαμε μέχρι και πέρυσι, αλλά όμως FIA-FOM και λοιποί αντέχουν να παραδεχτούν ανοικτά την “πατάτα” που έκαναν;
Πως φτάσαμε όμως μέχρι εδώ και πως ήταν οι κατατακτήριες τα προηγούμενα χρόνια;
Αρχικά, για πολλές δεκαετίες από την έναρξη του σπορ, είχαμε δυο περιόδους κατατακτήριων, μια την Παρασκευή και μια το Σάββατο. Τα πράγματα ήταν απλά, αυτός που έγραφε τον ταχύτερο χρόνο, μετά το πέρας των δυο κατατακτήριων είχε και την pole, έλα όμως που αν έβρεχε πχ το Σάββατο oυσιαστικά ο poleman είχε κλειδώσει από την Παρασκευή.
Επειτα, φτάσαμε στο 1996 όπου είχαμε το περίφημο σύστημα κατατακτήριων της μιας ώρας, εκεί όπου οι πιλότοι είχαν 12 γύρους στη διάθεσή τους, ουσιαστικά 4 γρήγορες προσπάθειες. Ήταν σίγουρα ένα format στο οποίο είδαμε θρυλικές μάχες κυρίως μεταξύ Ferrari και McLaren. Kαι αυτό ωστόσο είχε τα τρωτά του σημεία, καθώς σε πολλά sessions πέρναγαν πάνω από 30 λεπτά και μπορεί να μην είχαμε δει μονοθέσιο στην πίστα… Το format σίγουρα δεν ενδείκνυται για περιπτώσεις όπου υπάρχει κυριαρχία από μια ομάδα, όπως τα χρόνια κυριαρχίας της Ferrari, Red Bull και τώρα της Mercedes. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το format εγκαταλείφθηκε στο τέλος του 2002, όταν ’01 και ’02 είχαμε χρονιές απόλυτης κυριαρχίας της Scuderia.
‘Υστερα, και για μια τριετία, από το 2003 μέχρι και το 2005, το format ως επι το πλείστον επικεντρώθηκε στην μια γρήγορη προσπάθεια. Δεν ήταν το ίδιο και για τις 3 χρονιές, καθώς υπήρχαν αλλαγές από χρονιά σε χρονιά. Ωστόσο, η βάση αυτού του format ήταν δυο σκέλη, όπου οι πιλότοι είχαν από έναν γρήγορο γύρο να κάνουν, με αυτόν που σημείωνε τον ταχύτερο χρόνο στο 1ο σκέλος, να έχει και την τελευταία προσπάθεια στο 2ο σκέλος, εκεί όπου κρινόταν δηλαδή η pole. Κατατακτήριες σίγουρα με ένταση, ξέροντας οι πιλότοι πως με ένα λάθος μπορεί να βρεθούν στις πιο πίσω θέσεις, ωστόσο με αρκετά βαρετό θέαμα, βλέποντας ένα μονοθέσιο στην πίστα. Βέβαια το format αυτό μας προσέφερε και μερικούς γύρους στο απόλυτο όριο, όπως στο παρακάτω video.
Και έτσι φτάσαμε στο 2006, όταν πλέον μπήκαν τα τρία σκέλη, όπου ουσιαστικά όμως στο Q3 οι οδηγοί έβγαιναν με γεμάτα ρεζερβουάρ, καθώς κουβαλούσαν καύσιμα με τα οποία θα εκκινούσαν τον αγώνα. Ετσι λοιπόν βλέπαμε ένα γεμάτο Q3, με τους πιλότους να γυρίζουν στην πίστα προσπαθώντας να κάψουν όσο περισσότερο καύσιμο μπορούν, μέχρι να φτάσουν στα τελευταία λεπτά του τρίτου σκέλους. Υπήρξαν έντονες αντιδράσεις, κυρίως από οικολογικής απόψεως, για το ότι τα μονοθέσια, απλά γύρναγαν στην πίστα καίγοντας καύσιμο, για να φτάσουμε έτσι στο τελικό format που υπήρχε από το 2010 μέχρι και το τέλος του ’15.
Aυτή η μικρή αναδρομή γίνεται ενόψει της συνάντησης που επίκειται σε λίγες ώρες στο Μπαχρέιν, μεταξύ ομάδων FIA & FOM. Ας ελπίσουμε να δούμε “λευκό καπνό” μέχρι το μεσημέρι και επιτέλους να έχουμε απλές και δραστικές αλλαγές εν’όψει Κίνας σε δυο εβδομάδες.
