Πριν από μερικές ημέρες λανσαρίστηκε η Ferrari FXX-K Evo, μία ειδική και συλλεκτική έκδοση της ειδικής και συλλεκτικής FXX-Κ, που με τη σειρά της είναι μία ειδική και συλλεκτική έκδοση της LaFerrari, μίας ήδη ειδικής και συλλεκτικής Ferrari.
Οι δυνατότητες, η τεχνολογία και η εμφάνιση του αυτοκινήτου δεν είναι τίποτα λιγότερο από όσα θα περιμέναμε: Επικές. Η τιμή του; Άγνωστη. Επειδή, πολύ απλά, όταν μιλάμε για τέτοιο επίπεδο αποκλειστικότητας, οι αγοραστές επιλέγονται από την ίδια την εταιρεία και είναι άνθρωποι που έχουν χτίσει χρόνιες σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κατασκευαστή, αγοράζοντας πολλά από τα αυτοκίνητά του. Επίσης, όπως λέει και το πολύ γνωστό ρητό (που πηγάζει από τη Rolls-Royce βέβαια, αλλά ταιριάζει στην περίσταση), “αν ρωτάς πόσο κάνει, πιθανότατα δε μπορείς να το αγοράσεις”.
Η παραπάνω παράγραφος είναι ικανή από μόνη της, ίσως με λίγη… περισσότερη εξήγηση, να συνοψίσει το πρόβλημα που υπάρχει με αυτού του είδους τις εκδόσεις.
FXX-K Evo, ένα από τα πιο ακραία κατασκευάσματα στην ιστορία της Ferrari
Οι αγοραστές επιλέγονται από την εταιρεία
Είναι λογικό ένας κατασκευαστής που επιθυμεί να διατηρήσει τα αυτοκίνητά του σπάνια και εξωτικά, να προσέχει σε ποιους τα πουλάει. Το ίδιο για παράδειγμα έκανε ακόμα και η Ford για το νέο GT, η Lamborghini με τη Reventon παλιότερα, η Ferrari με την Enzo, κτλ. Το πρόβλημα όμως με αυτές τις λίστες, είναι ότι περιέχουν ονόματα ανθρώπων οι οποίοι, για να φτάσουν στο να επιλεγούν εξ’ αρχής, σημαίνει ότι είναι γνωστοί συλλέκτες αυτοκινήτων-πελάτες της κάθε εταιρείας.
Ένας τέτοιος αγοραστής, ναι μεν θα φυλάξει το όχημα σε γκαράζ με μέτρα ασφαλείας που θα ζήλευε ακόμα και το μουσείο του Λούβρου, όμως αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι τι τον οδήγησε στο να ενσωματώσει έναν τέτοιο χώρο στο σπίτι (έπαυλη, μεσαιωνικό κάστρο) του: Το ότι έχει πάρα πολλά αυτοκίνητα.
Όταν κάποιος έχει στην κατοχή του πενήντα οχήματα, (υποθέτουμε) είναι εξαιρετικά δύσκολο το να βρίσκει χρόνο ώστε να τα οδηγάει και να τα απολαμβάνει όλα τακτικά, συν το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι αυτοκίνητα καθημερινής χρήσης έτσι και αλλιώς.
Οπότε, όταν ο τυχερός ιδιοκτήτης FXX-K Evo παρκάρει τη Mercedes S-Class/Maybach/Bentley/Rolls/Cadillac Escalade που χρησιμοποιεί για τα καθημερινά του καθήκοντα και αποφασίσει να πάρει ένα διάλειμμα το Σαββατοκύριακο από το κλείσιμο συμφωνιών στο Ντουμπάι ή παραγωγών στο Hollywood, θα πρέπει να αποφασίσει ποιο θα είναι το αυτοκίνητο με το οποίο θα πάει μέχρι τη λέσχη πούρων ή την πίστα του γκολφ.
Φανταζόμαστε λοιπόν το συγκεκριμένο κύριο (ας τον πούμε Ριχάρδο) να περπατάει στο γκαράζ του κοιτώντας τα αυτοκίνητά του. Ας προσπαθήσουμε να διαβάσουμε τις σκέψεις καθώς το κάνει:
Ποιο να πάρω; Χμμ. Το πίσω παράθυρο της Countach είναι σε μέγεθος κουμπότρυπας, θα γίνω ρεζίλι αν πάω να την παρκάρω. Η Diablo SV έχει τρομερά βαρύ συμπλέκτη, δε θα πεθάνουμε κιόλας για μια βόλτα. Η Enzo δεν έχει πάρει μπροστά από τότε που έκανα το τελευταίο service και δεν έχω χρόνο να φορτίζω μπαταρίες αυτήν την στιγμή. Αν μου γρατσουνίσουν τη McLaren F1 θα πρέπει να τη στείλω στην Αγγλία, θα την πάρω πίσω μετά από 4 μήνες, αυτό θα καταγραφεί στο ιστορικό και μετά δε θα μπορώ να την πουλήσω 2 εκατομμύρια. Η Reventon είναι μία από τις είκοσι στον κόσμο, μου αρκεί να ξέρουν ότι την έχω. Η F40 δεν έχει ούτε κλιματισμό, ούτε χώρο για τα μπαστούνια μου. Η καινούρια μου FXX-K Evo; Ωχ, σλικ ελαστικά. Αν βρέξει θα με ψάχνουν στα χαντάκια. Αλλά εντάξει, αυτήν θα την οδηγήσω στη Monza, στην ετήσια συνάντηση, σε έξι μήνες από τώρα. Το Koenigsegg με το ζόρι το πέρασα από την είσοδο την προηγούμενη φορά τόσο χαμηλό που είναι, οπότε όχι. 911 Turbo; Ναι! Και παίρνει μπροστά, και έχει χώρους, και είναι άνετη, και έχει ηχοσύστημα, και είναι και γρήγορη!
Μέσα από αυτήν την κωμική και με κάποιες υπερβολές παραδεχόμαστε, περιγραφή, προσπαθήσαμε να εκφράσουμε το ¨κρίμα¨ που συνοδεύει το γεγονός ότι οι κατασκευαστές υπεραυτοκινήτων δαπανούν χιλιάδες ώρες στην εξέλιξη τεχνολογικών θαυμάτων που έχουν ως σκοπό να φέρουν την εμπειρία της οδήγησης σε νέα επίπεδα, τη στιγμή που η ίδια η οδήγησή τους είναι κάτι που για διάφορους λόγους σπάνια συμβαίνει.
Όλα αυτά δεδομένου πάντα, ότι το αυτοκίνητο έχει αγοραστεί ως… αυτοκίνητο και όχι ως μουσειακό έκθεμα ή επένδυση.
Το κυριότερο στοιχείο της Lamborghini Reventon ήταν ότι ο σχεδιασμός της εμπνεύστηκε από τα μαχητικά αεροσκάφη
Η δευτερεύουσα αγορά/car flipping
Έχουμε αναφέρει σε παλιότερο άρθρο μας, ότι υπάρχει μία μερίδα αγοραστών που αποκτά τέτοια αυτοκίνητα και τα αποθηκεύει, μέχρι να βρεθεί κάποιος συλλέκτης διετεθειμένος να πληρώσει αδρά ώστε να τα προσθέσει στο γκαράζ του. Είναι σύνηθες φαινόμενο στα μοντέλα της Ferrari, ειδικά σε αυτά που είναι τα πρώτα της κάθε γραμμής παραγωγής, να διαθέτουν πολύ λίγα χιλιόμετρα και πάρα πολλούς προηγούμενους ιδιοκτήτες. Αυτό συμβαίνει επειδή σε κάποια αυτοκίνητα η ζήτηση είναι δυσανάλογη των μονάδων που παράγονται αρχικά, με αποτέλεσμα αυτά να μπορούν να πωληθούν ως μεταχειρισμένα σε τιμή μεγαλύτερη της εργοστασιακής. Ή απλά η παραγωγή είναι εξαιρετικά περιορισμένη πράγμα που οδηγεί στο να μη μπορούν να αποκτήσουν το συγκεκριμένο μοντέλο όσοι το θέλουν. Οπότε, όσοι προλάβουν το αγοράζουν, έπειτα το πουλάνε σε κάποιον άλλον με κέρδος και η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι το όχημα να καταλήξει στον “καθαρό” συλλέκτη ή το… Ριχάρδο που αναφέραμε παραπάνω.
Μόλις σήμερα κυκλοφόρησε η είδηση για την πρώτη “μεταχειρισμένη” Bugatti Chiron που πουλήθηκε. Το αυτοκίνητο είχε μόλις 1600 χιλιόμετρα (σχετικά πολλά, τολμούμε να πούμε σε σχέση με άλλα παραδείγματα) και “έπιασε” 1.1 εκατομμύρια λίρες παραπάνω από όσα πλήρωσε ο ιδιοκτήτης για να την αγοράσει καινούρια. Αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτοκινήτου του οποίου η αξία ανεβαίνει με τα χρόνια αντί να πέφτει, κάτι που το καθιστά άριστο υποψήφιο για flipping.
Συλλογή αυτοκινήτων: Ένα πολύ ακριβό χόμπι
Πολλοί αγοραστές εξωτικών αυτοκινήτων και εξαιρετικά σπάνιων εκδόσεων αρέσκονται στο να προμηθεύονται “τη μία από τις είκοσι Lamborghini Sesto Elemento στον κόσμο” ή την “τέταρτη στη γραμμή παραγωγής Ferrari 250 GTO που στη δημοπρασία χτύπησε 50 εκατομμύρια” απλά για τη χαρά της γνώσης ότι τις έχουν στην κατοχή τους. Είναι κάτι σαν τη συλλογή γραμματοσήμων. Ο συλλέκτης δεν πρόκειται να στείλει ποτέ τόσα γράμματα ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη πεντακοσίων γραμματοσήμων στο συρτάρι του, όμως θέλει να ξέρει ότι έχει πολλά από αυτά, σπάνια και διαφορετικά μεταξύ τους.
H Ferrari 250 GTO είναι το ακριβότερο αυτοκίνητο που έχει πωληθεί ποτέ σε δημοπρασία
Αυτοκίνητα που είναι ζόρικα για το μέσο άνθρωπο
Οι λάτρεις του χώρου, ενθουσιάζονται όταν διαβάζουν στα δελτία τύπου των νέων υπεραυτοκινήτων τα νούμερα που μπορούν να χτυπήσουν στην επιτάχυνση ή την τελική, το μικρό βάρος τους και στοιχεία όπως η μη ύπαρξη κλιματισμού ή ηχομόνωσης ώστε να βελτιωθούν οι επιδόσεις στην πίστα.
Όλα αυτά όμως, αν και εντυπωσιακά, έχουν επιπτώσεις. Τα περισσότερα εξωτικά αυτοκίνητα διαθέτουν ιδιοτροπίες που μπορούν να κάνουν τη χρήση τους στο δημόσιο δρόμο ή σε συγκεκριμένες περιστάσεις ακατάλληλη για το μέσο άνθρωπο. Κανείς δε θέλει να μπει στη διαδικασία του να αλλάξει προφυλακτήρα στη LaFerrari (με αστρονομικό κόστος) επειδή η απόσταση από το έδαφος είναι τόσο μικρή που βρίσκει στα πεζοδρόμια. Όπως και κανείς δε θέλει να χρειαστεί ακουστικά βαρηκοΐας έπειτα από μία ώρα μέσα στην F50, να πάθει θερμοπληξία λόγω μη ύπαρξης κλιματισμού στην 360 Challenge ή να γίνει μούσκεμα επειδή έπιασε βροχή και η Lamborghini Murcielago Roadster απαιτεί ολόκληρη διαδικασία συναρμολόγησης για την πάνινη οροφή της.
Στο μυαλό όλων μας κυριαρχεί η σκέψη “Δε με νοιάζουν αυτά, αν αγόραζα μία Ferrari θα την οδηγούσα κάθε μέρα ακόμα κι αν η ανάρτηση μου έσπαγε τη σπονδυλική στήλη”, όμως θα πρέπει και πάλι, εκτός από το να φέρουμε στο μυαλό μας τον τύπο των ανθρώπων που κατέχουν αυτά τα αυτοκίνητα, να θυμηθούμε ότι η διαδικασία της μεταφοράς μπορεί να γίνει και χωρίς όλα αυτά τα μειονεκτήματα, κάτι που αποτελεί πολλές φορές και την εύκολη λύση για τον κάτοχο της υποθετικής μας Ferrari που δε βρίσκεται απλά στην ανάλογη διάθεση σήμερα. Όλα αυτά, για κάποιον που είναι “χορτασμένος” από τέτοια οχήματα και διαθέτει πολλές εναλλακτικές, συμβάλλουν στο φαινόμενο του να αφήνει τα εξωτικά του ολοένα και περισσότερο καιρό κάτω από την κουκούλα.
Bugatti Veyron Super Sport: H δυνατότερη, ακριβότερη και γρηγορότερη έκδοση της σειράς. Μονάχα 30 κατασκευάστηκαν.
Το θλιβερό συμπέρασμα
Δυστυχώς, αυτές οι πολύ ειδικές εκδόσεις με το εξαψήφιο κόστος και την τεχνολογία/δύναμη πυραύλου της NASA, σχεδόν ποτέ δε θα εκπληρώσουν τη μοίρα τους σε κάποια πίστα ή όμορφη διαδρομή στα βουνά με πολλές στροφές.
Θεωρούμε ότι το “σχεδόν” της παραπάνω πρότασης είναι ένα αρκετά δίκαιο επίρρημα, μιας και δεν αποκλείει την πιθανότητα ύπαρξης τέτοιων ιδιοκτητών. Όμως από την άλλη, κατά καιρούς έρχονται στο φως παραδείγματα όπως αυτό της McLaren F1 που δεν έχει οδηγηθεί ποτέ (διαβάστε περισσότερα για αυτήν πατώντας εδώ), που δε μπορούν παρά να μας προκαλέσουν το παρακάτω ερώτημα:
Ο Gordon Murray, όταν κάλυπτε το χώρο του κινητήρα της McLaren F1 με φύλλα χρυσού ώστε να προστατέψει το αμάξωμα από τη θερμότητα του V12, τοποθετούσε τη θέση οδήγησης στο κέντρο και έσπαγε το κεφάλι του για το πώς θα φτάσει τα 380 km/h χωρίς να απογειωθεί, ήξερε ότι πολλές από αυτές του τις ιδέες δε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ; Κατασκεύασε το αυτοκίνητο για χάρη της επιστήμης και μόνο, ή ήθελε όντως αυτό να οδηγηθεί από ανθρώπους που θα εκτιμήσουν τις δυνατότητές του; Η McLaren τελικά τον προσέλαβε για να της σχεδιάσει το καλύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο ή ένα μουσειακό έκθεμα; Όπως και οι ατελείωτες ώρες που έχουν περάσει οι μηχανικοί της Ferrari στην αεροσύραγγα του Maranello με σκοπό να πετύχουν τα επίπεδα κάθετης δύναμης που υπόσχεται η Evo έκδοση της FXX-K, θα συμβάλλουν στο να κάνουν κάποιον οδηγό χαρούμενο, ή τελικά οι μόνες αντιστάσεις που θα νιώσει ποτέ αυτή η μεγάλη πτέρυγα θα ανήκουν στο βάρος της κουκούλας;
Η πικρή αλήθεια, κατά τη γνώμη μας πάντα, είναι ότι κάποια αυτοκίνητα και συγκεκριμένα οι πολύ περιορισμένες εκδόσεις τους με αστρονομικό κόστος, απλά έχουν κατασκευαστεί ως προϊόντα marketing ή επιδείξεις δύναμης, τεχνολογίας και ικανοτήτων της εκάστοτε φίρμας. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες γνωρίζουν πολύ καλά το είδος των αγοραστών στους οποίους απευθύνονται, όπως και το ότι τα 20-30 μοντέλα που θα παραχθούν θα εξαντληθούν αμέσως. Πολλές φορές μάλιστα, η παραγωγή περιορισμένου αριθμού κομματιών χρησιμοποιείται ως τακτική δημιουργίας τεχνητά υψηλού επιπέδου ζήτησης και αντίστροφης ψυχολογίας στους συλλέκτες.
Το δέος του κοινού, η κάλυψη από τον ειδικό τύπο, τα βίντεο από ετήσιες επιδείξεις και μία θέση στα βιβλία των ρεκόρ είναι ο πραγματικός στόχος τις περισσότερες φορές και η μόνη μοίρα που θα εκπληρώσουν ποτέ αυτά τα αυτοκίνητα. Σίγουρα, οι συγκεκριμένες κατασκευές έχουν τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον και βοηθούν την αυτοκίνηση στο να πάει μπροστά από την άποψη του ότι εισάγουν νέες τεχνολογίες που μπορεί να μας βοηθήσουν στο μέλλον. Όμως τελικά, αυτός θα έπρεπε να είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους;
