Η πρώτη περίοδος κατατακτήριων δοκιμών της χρονιάς μόλις τελείωσε, και είχαμε την ευκαιρία να δούμε το νέο σύστημα σε δράση.

Τα συναισθήματά μας… ανάμεικτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κατατακτήριες είχαν ενδιαφέρον, αλλά κατά τη γνώμη μας πάντα, για τους λάθος λόγους.

Ήταν καλό που είδαμε πολλά μονοθέσια να γυρίζουν ταυτόχρονα στην πίστα, και το Q1 είχε αρκετή δράση. Από εκεί και πέρα όμως, αρχίζουν τα προβλήματα.

Πρώτα από όλα, οι θεατές που κάθονται στις κερκίδες, υποθέτουμε πως είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβουν τι γίνεται. Οι υπόλοιποι, που βρίσκονται μπροστά στις τηλεοράσεις τους, θα πρέπει συνεχώς να έχουν τα μάτια τους καρφωμένα στο νέο χρονόμετρο που έχει εμφανιστεί δίπλα στο όνομα του τελευταίου οδηγού της κατάταξης, μήπως και αυτός προλάβει να βελτιώσει το χρόνο του μέχρι να τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση.

Όμως παραδόξως, η απαραίτητη αλλαγή ελαστικών ή επίσκεψη στο γκαράζ που χρειάζεται να γίνει πριν από το ξεκίνημα ενός νέου γύρου, απαιτεί παραπάνω από 90 δευτερόλεπτα. Οπότε πολλοί οδηγοί που βρίσκονταν στην τελευταία ή προτελευταία θέση, σε κάποιες περιπτώσεις καταδικάστηκαν πριν καν προλάβουν να κάνουν δεύτερη προσπάθεια.

Το νέο σύστημα θα είχε περισσότερο νόημα αν τα ελαστικά δεν έχαναν τόσο γρήγορα την απόδοσή τους, έτσι ώστε οι οδηγοί να μπορούν να περνούν περισσότερο συνεχόμενο χρόνο στην πίστα, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις στο γκαράζ, έχοντας πάντα την ελπίδα να βελτιώσουν.

Η εικόνα των δύο Ferrari να εγκαταλείπουν το Q3 έπειτα από έναν μόνο χρονομετρημένο γύρο, και την Pole Position να αποφασίζεται με 4 λεπτά να απομένουν, στα οποία δεν υπήρχε καμία απολύτως δράση, είναι κακή για το θέαμα. Ναι, το ίδιο θέαμα που θα βελτιωνόταν με αυτό το νέο σύστημα.

Σίγουρα, στο Q1 επικράτησε χαμός, αλλά δε νομίζουμε πως ήταν το “καλό” είδος του χαμού. Και το σημαντικότερο, η τόσο μεγάλη συγκέντρωση στο χρονόμετρο και τη ζώνη του υποβιβασμού, αποσπά την προσοχή μας από αυτό που όντως έχει σημασία στις κατατακτήριες, την ίδια η οδήγηση.

Αν η ιδέα πίσω από το νέο σύστημα ήταν οι τρεις, τέσσερις διεκδικητές της Pole να έχουν μια μεγάλη, δραματική αναμέτρηση μεταξύ τους τα τελευταία λεπτά, τότε απλά οι υπολογισμοί των ιθυνόντων έπεσαν τραγικά έξω. Οι διεκδικητές αυτοί είτε δεν προλαβαίνουν να κάνουν την επιπλέον προσπάθεια, είτε δεν την πραγματοποιούν γιατί δεν έχει νόημα λόγω περιορισμού στα ελαστικά.

Επιπλέον, ο γύρος της Μελβούρνης “χωράει” στα 90 δευτερόλεπτα που είναι το περιθώριο για τον τελευταίο οδηγό. Πράγμα που σημαίνει ότι για να βγει κάποιος από το γκαράζ του και να βελτιώσει το χρόνο του, χρειάζεται το λιγότερο 3 λεπτά. Καταλαβαίνουμε το πρόβλημα, έτσι; Ειδικά αν σκεφτούμε το μήκος του γύρου σε πίστες όπως το Spa. Δηλαδή ένας οδηγός για να είναι ασφαλής, θα πρέπει να γυρνάει ασταμάτητα, κάτι που δε γίνεται λόγω ελαστικών. Παράδοξο.

Το συμπέρασμα είναι λοιπόν, πως κατά τη γνώμη μας το νέο σύστημα είτε χρειάζεται βελτίωση, είτε αλλαγή. Το λόγο όμως, τον έχει το Strategy Group.

ΥΓ: Ο χρόνος της σημερινής Pole ήταν ταχύτερος από αυτόν της παντοδύναμης Ferrari F2004 στα χέρια του Michael Schumacher, 12 χρόνια πριν. Οι κινητήρες φέτος ακούγονται διαφορετικά, από έξω και από μέσα, ίσως και καλύτερα τολμούμε να πούμε. Η McLaren βρίσκεται στο μέσο της κατάταξης, σε μία πίστα που δε συμπαθεί τους αδύναμους κινητήρες. Η Toro Rosso μας δείχνει γιατί η Red Bull κάνει τόσο μεγάλο θέμα για τα μοτέρ της Renault εδώ και δύο χρόνια. H Haas είναι ίσως η πιο αξιοπρεπής και καλά προετοιμασμένη ομάδα που έχουμε δει να ξεκινάει από το μηδέν εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Αυτά είναι τα θέματα που θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα. Είναι κρίμα για άλλη μια φορά τα άσχημα αυτού του αθλήματος να επισκιάζουν τα καλά.