Ο τρομερός αγώνας της Imola το 2005 έχει μείνει στις μνήμες όλων των θεατών, που είχαν την τύχη να παρακολουθούν από τότε.
Μια πληγωμένη στην αξιοπρέπεια Ferrari, που δεν κατάφερε να αποτελέσει κάποια ιδιαίτερη απειλή στους πρώτους αγώνες της χρονιάς εξαιτίας του νέου κανονισμού για τα ελαστικά, βρήκε με κάποιο μαγικό τρόπο την ταχύτητα του 2004, βάζοντας στο μάτι το νεαρό διεκδικητή Fernando Alonso.
O Michael Schumacher ξεκινώντας από την 14η θέση, έκανε έναν από τους καλύτερους αγώνες της λαμπρής του καριέρας, φτάνοντας πίσω από τον Alonso.
Το κυνηγητό που ακολούθησε έμεινε στην ιστορία, μιας και το κοινό τότε δεν ήξερε τι εστί πραγματικά Fernando Alonso, περιμένοντας από το νεαρό να λυγίσει κάτω από την πίεση του 7 φορές Πρωταθλητή.
Ο Alonso κράτησε, κέρδισε, και θυμάται αυτόν τον αγώνα ως έναν από τους αγαπημένους του. Συγκεκριμένα είπε:
Σίγουρα θυμάμαι όλες τις νίκες και τα πρωταθλήματά μου. Όμως μερικοί αγώνες, όπως η πρώτη μου νίκη, είναι ξεχωριστοί. Αυτοί είναι οι αγώνες στους οποίους θυμάσαι τα πάντα, μέχρι και τι έφαγες για πρωινό στο ξενοδοχείο. Αυτοί είναι οι αγώνες που λατρεύω.
Δύο χρόνια μετά από την πρώτη μου νίκη, τον Απρίλιο του 2005, είχα άλλον έναν τέτοιο αγώνα.
Ήταν το Grand Prix του Αγίου Μαρίνου στην Imola. Είχα έρθει δεύτερος στις κατατακτήριες πίσω από τον Kimi Raikkonen. Την Κυριακή το πρωί όμως, η ομάδα μου η Renault αντιμετώπισε ένα πρόβλημα με το αυτοκίνητο.
Ένας από τους κυλίνδρους μας στον V10 δεν δούλευε. Ουσιαστικά τρέχαμε με έναν κινητήρα 9.5 κυλίνδρων, κάτι μακριά από το ιδανικό. Η ιπποδύναμη είχε μειωθεί, και βασικά ήμαστε πιο αργοί. Σκεφτήκαμε να αλλάξουμε κινητήρα, όμως αυτό θα μας έδινε ποινή και θα ξεκινούσαμε στο πίσω μέρος του grid. Ή, θα μπορούσαμε να μείνουμε με αυτόν τον κινητήρα και να πάρουμε ότι αποτέλεσμα έρθει. Κρατήσαμε τελικά αυτόν.
Μόλις εννιά γύρους μέσα στον αγώνα, ο Kimi εγκατέλειψε από πρόβλημα στον άξονα μετάδοσης. Ήμουν πρώτος για τους επόμενους 50 γύρους. Το μονοθέσιο είχε καλή αίσθηση. Με λιγότερη δύναμη από το συνηθισμένο, αλλά είχα βρει ένα ρυθμό. 12 γύρους πριν από το τέλος, μπήκα στα pits.
Όταν βγήκα και πάλι στην πίστα, κοίταξα τους καθρέφτες μου και το μόνο που είδα ήταν κόκκινο. Το κόκκινο της Ferrari. O Michael Schumacher με πίεζε σκληρά. Είχε περισσότερη δύναμη εκείνη τη μέρα και… ναι, ήταν τόσο γρήγορος.
Όμως εγώ βασίστηκα στις μνήμες μου, σε αυτά που είχα μάθει. Ήξερα την πίστα και το μονοθέσιό μου. Προσαρμόστηκα, Προσπάθησα να τον κρατήσω πίσω μου με κάθε κόστος. Η μάχη ήταν τόσο ψυχολογική όσο και σωματική.
Ο Michael έκανε βουτιές για να με περάσει κάθε μερικές στροφές, προσπαθώντας να αναγκάσει ένα μικρό παιδί να κάνει λάθος.
Όμως δεν το έκανα. Κρατήθηκα για τη νίκη, και ακόμα σήμερα, αυτός είναι ο αγαπημένος μου αγώνας από όσους έχω κάνει. Ή τουλάχιστον είναι ανάμεσα στους αγαπημένους μου.
Τον θυμάμαι τόσο νοσταλγικά επειδή η ομάδα μου και εγώ προσπεράσαμε τις δυσκολίες από το πρωί και χρησιμοποιήσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε.Δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον από τους αγώνες που είχα κάνει μέχρι τότε. Ήταν κάτι εντελώς καινούριο.
Το γεγονός ότι ο Alonso ξεχωρίζει το συγκεκριμένο αγώνα ανάμεσα στις τόσες μεγάλες παραστάσεις του μας δείχνει πολλά. Πρώτον, ήταν ίσως ο αγώνας που για πρώτη φορά στην καριέρα του κέρδισε ένα πραγματικά μεγάλο όνομα της Formula 1, κάτι που ανέβασε πάρα πολύ την εκτίμηση που λάμβανε από τον κόσμο και τους συναθλητές του, συν τη δική του αυτοπεποίθηση.
Επιπλέον, δείχνει την άποψή του για το Michael Schumacher ως οδηγό και αντίπαλο, σημαδεύοντας τη στιγμή που τον κέρδισε ως μία από τις σημαντικότερες της καριέρας του.
Διαβάστε επίσης:
