Μία από τις πιο συναρπαστικές πτυχές του μηχανοκίνητου αθλητισμού είναι η ιστορία του, που βρίθει από θρύλους καθ’ όλο το μήκος της.
Εδώ και μερικές δεκαετίες, το πάντρεμα ανθρώπου και μηχανής που οδήγησε στη γένεση των αγώνων είναι γεμάτο από παραδείγματα ανθρώπων και καταστάσεων που για τον έναν ή τον άλλο λόγο παραμένουν κάτι παραπάνω από άξια αναφοράς για τους μεταγενέστερους.
Σε αυτήν την κατηγορία υπάγεται και η παρακάτω ιστορία, η οποία έμελλε να αποτελέσει μια από τις πλέον μνημειώδεις στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο λόγος είναι προφανής, αφού αφορά τη γέννηση μιας σειράς αγωνιστικών αυτοκινήτων που σήμερα συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο αναγνωρίσιμα παγκοσμίως: Τα Ασημένια Βέλη.
Αν και τα οικονομικά της εταιρίας δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση το 1932 και το 1933, η Mercedes αποφάσισε να εξελίξει ένα νέο αγωνιστικό αυτοκίνητο, το οποίο θα συμβιβαζόταν με τους κανονισμούς που επέβαλλε η AIACR (το κυβερνόν σώμα των αγώνων Grand Prix) για το 1934.
Σύμφωνα με αυτούς, τα αυτοκίνητα που συμμετείχαν στου συγκεκριμένου είδους αγώνες θα έπρεπε να ζυγίζουν το πολύ 750 κιλά χωρίς λιπαντικά και καύσιμο. Επίσης η απόσταση που θα κάλυπταν τα Grand Prix δε θα έπρεπε να ξεπερνά τα 500 χιλιόμετρα.
Ο σκοπός της εισαγωγής αυτών των περιορισμών ήταν να μειωθεί το κόστος των αγώνων και να «χαλιναγωγηθεί» η συνεχής αύξηση της δύναμης των κινητήρων. Αν και τελικά τίποτα από τα δύο δε συνέβη, οι συγκεκριμένοι κανονισμοί πυροδότησαν την αλυσιδωτή αντίδραση που οδήγησε στο να δημιουργηθούν τα Ασημένια Βέλη.
Το καθήκον λοιπόν της κατασκευής του νέου αυτοκινήτου ανέλαβε ο Hans Nibel, που επιφόρτισε το Max Wagner με το σχεδιασμό του σασί και τον Albert Hees με την εξέλιξη του κινητήρα.
Το τελικό αποτέλεσμα άκουγε στο όνομα Mercedes W25. O σχεδιασμός της ακολούθησε την πεπατημένη για την εποχή οδό, με τον κινητήρα δηλαδή να είναι τοποθετημένος εμπρός. Αυτός ήταν ένας οκτακύλινδρος σε σειρά, ο οποίος περιελάμβανε έναν υπερσυμπιεστή της Roots και απέδιδε 354 ίππους.
Στο σχεδιασμό της W25 συγκαταλέγονταν ένα στενό για αεροδυναμικούς λόγους αμάξωμα, ακάλυπτοι τροχοί και το καθόλου ευρύχωρο cockpit, που ήταν τοποθετημένο λίγο μπροστά από τον πίσω άξονα. Με στόχο την εξοικονόμηση βάρους, η Mercedes αφαίρεσε δομικό υλικό από κάθε δυνατό σημείο, ακόμα και από τα μπουλόνια των μπροστινών τροχών. Έτσι, το αυτοκίνητο ζύγιζε σχεδόν ακριβώς 750 κιλά, ενώ οι διαστάσεις του ήταν παραπλήσιες με της σημερινής Mercedes SLK.
Οι τελευταίες δοκιμές του μονοθεσίου πραγματοποιήθηκαν το Μάιο το 1934, και στις 3 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς οι δύο W25 βρίσκονταν στην πίστα του Nurburgring με σκοπό να πάρουν μέρος στον αγώνα του Eifel.
Τα Γερμανικά αυτοκίνητα, βαμμένα στο χαρακτηριστικό τους άσπρο χρώμα, θα αγωνίζονταν υπό το βλέμμα του θρυλικού αγωνιστικού διευθυντή της εταιρίας, Alfred Neubauer, ο οποίος είχε οδηγήσει τη Mercedes σε αρκετές επιτυχίες τα προηγούμενα χρόνια. Στο τιμόνι θα βρίσκονταν οι Manfred von Brauchitsch και Luigi Fagioli.
Κατά τη διάρκεια των δοκιμών πριν από τον αγώνα έγιναν οι τελευταίες ρυθμίσεις στα μονοθέσια και όλα πλέον έδειχναν έτοιμα για την αναμέτρηση της Κυριακής.
Όταν όμως τα αυτοκίνητα των συμμετεχόντων ζυγίστηκαν από τους διοργανωτές, τα δύο W25 ήταν τα μόνα που υπερέβαιναν το μέγιστο όριο βάρους.
Η παράβαση της Mercedes μπορεί να μην ήταν μεγάλη (τα αυτοκίνητα ήταν μόλις κατά περίπου 1 κιλό βαρύτερα από το επιτρεπόμενο), όμως η Γερμανική ομάδα γνώριζε πολύ καλά πως ήταν αδύνατο να εξοικονομηθεί βάρος από κάπου.
Έτσι η συμμετοχή της Mercedes βρέθηκε να αντιμετωπίζει τον αποκλεισμό, εκτός και αν γινόταν κάτι άμεσα.
Τότε, κάποιος είπε στο Neubauer πως οι Γερμανοί «δε θα βάψουν την πόλη κόκκινη απόψε». Και αυτή ήταν η στιγμή που ο πολυμήχανος αγωνιστικός διευθυντής σκέφτηκε τη λύση: Να αφαιρεθεί όλη η μπογιά από τα αυτοκίνητα έτσι ώστε να εξοικονομηθεί το απαιτούμενο βάρος. Έτσι και έγινε.
Η άσπρη βαφή αφαιρέθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν δύο ασημί W25 που ζύγιζαν ακριβώς 750 κιλά.
Με τα αυτοκίνητα της Mercedes να έχουν πλέον το πράσινο φως για να αγωνιστούν, ο von Brauchitsch οδήγησε τη W25 του στη νίκη μπροστά από τον Hans Stuck με Auto-Union.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, η Mercedes αποφάσισε να εγκαταλείψει για πάντα το άσπρο χρώμα στους αγώνες και να χρησιμοποιεί αποκλειστικά το ασημί. Αργότερα, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της εταιρίας απέκτησαν το παρατσούκλι «Ασημένια Βέλη», το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα.
Σύντομα η αιώνια αντίπαλος της Mercedes, Auto-Union, υιοθέτησε και αυτή το συγκεκριμένο χρώμα κάνοντας έτσι το ασημί «σήμα κατατεθέν» των Γερμανικών αγωνιστικών αυτοκινήτων.
