Grand Prix Καναδά (Gilles Villeneuve)

Από τις αγαπημένες πίστες οδηγών και οπαδών, το Circuit Gilles Villeneuve βρίσκεται στο «νησάκι» της Notre Dame στο Montreal και έχει πάρει το όνομα του μεγάλου Καναδού οδηγού. Ο πρώτος αγώνας έγινε εκεί το 1978, με τον Gilles Villeneuve να κερδίζει και να αφήνει εκστασιασμένο το καναδικό κοινό. Κατά καιρούς η σχεδίαση έχει υποστεί κάποιες αλλαγές, όμως ο περιορισμός της έκτασης και το γενικό σχήμα που καθορίζει το νησάκι διατηρούν κάποια γενικά χαρακτηριστικά ίδια.

Στην πίστα αυτή έχει σημειώσει τη μοναδική του νίκη στη Formula1 ο αγαπημένος οδηγός πολλών οπαδών του σπορ, Jean Alesi, το 1995, ενώ το ρεκόρ του Michael Schumacher με 7 νίκες μοιάζει απλησίαστο.

Πολύ… αναγνωρίσιμα σημεία στην πίστα είναι η Στροφή 10, όπου συχνά έχουμε μονομαχίες ή προετοιμασία τους πριν τη μεγάλη ευθεία που ακολουθεί, αλλά και ο τοίχος στην έξοδο του τελευταίου chicane, που έχει το προσωνύμιο «τοίχος των πρωταθλητών», λόγω των «επισκέψεων» που έχουν κάνει σε αυτόν διάσημοι πρωταθλητές (π.χ. Hill, Schumacher, Villeneuve, Vettel).

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πίστας είναι οι ευθείες, ειδικά η πίσω μεγάλη μεταξύ της Στροφής10 και του τελευταίου chicane, και τα chicanes που κόβουν την «περιφερειακή» διαδρομή, όπως ορίζεται από το σχήμα του πάρκου.

4361 μέτρα το μήκος, 14 συνολικά στροφές, 8 δεξιές, 6 αριστερές, σε δεξιόστροφη φορά.

Η ευθεία εκκίνησης-τερματισμού έχει ένα ελαφρύ σπάσιμο μετά τη γραμμή εκκίνησης. Κάποιοι οδηγοί επιλέγουν να μείνουν στα δεξιά πάνω στην καμπή και κάποιοι να ανοίξουν τη γραμμή για να διευκολύνουν τα φρένα και την τοποθέτηση στη Στροφή1, αλλά αυτό εξαρτάται συχνά κι από το αν έχουμε κατατακτήριες ή αγώνα… Στο σύμπλεγμα Στροφών 1-2 οι οδηγοί προσπαθούν να κρατήσουν αρκετή φόρα μπαίνοντας, πετώντας λίγο την ουρά για το στρίψιμο, χωρίς να κλειστεί πολύ το μονοθέσιο στη συνέχεια, ώστε να κρατήσουν φόρα για το ανηφορικό κομμάτι μέχρι τη στροφή 3. Εκεί οι οδηγοί προσπαθούν να βρουν την ιδανική γραμμή περνώντας πάνω από τα κερμπς, «ξύνοντας» λίγο αργότερα τον τοίχο στην έξοδο.

Τέρμα γκάζι στην επόμενη δεξιά καμπή 5 και φρένα για το chicane των 6,7 καθώς το μονοθέσιο δέχεται ακόμα πλευρικές πιέσεις. Ελαφρύ άνοιγμα νωρίτερα μπορεί να «χρησιμοποιηθεί» για να έρθει το μονοθέσιο σε ευθεία για τα φρένα, αλλά το σημαντικό είναι περισσότερο να μπει κάποιος στο γκάζι νωρίς μεταξύ των στροφών 6,7 και χωρίς να έχει «πνιγεί» το μονοθέσιο πολύ κλειστά.

Τα φρένα για το chicane των στροφών 8,9 είναι κάπου κάτω από τη γέφυρα, όπου ναι μεν χρησιμοποιείται σαν «σημάδι», αλλά η σκιά δυσκολεύει τους οδηγούς να διακρίνουν τα άκρα της πίστας. Ξανά επίθεση στα κερμπς και προσοχή στις υπερβολές, γιατί οι εκδρομές στα χόρτα είναι συχνό φαινόμενο. Η Στροφή10, κλασική αργή φουρκέτα, οδηγείται συνήθως με γραμμή late apex για φόρα στην έξοδο, όμως δεν πρέπει να αμελείται η καλύτερη πρόσφυση που προσφέρει το εσωτερικό της.

Ευθεία για… ξεκούραση, με τους οδηγούς να ξεκινούν να σκέφτονται το φρενάρισμα αφού περάσουν το δεξί «σπάσιμο». Κάτι μεταξύ επιθετικότητας, τόλμης, αυτοσυγκράτησης και ακρίβειας… για το πέρασμα από το τελευταίο chicane. Το chicane έχει σημαντικές ευθείες πριν και μετά, οπότε είναι απαραίτητο να προσεχθεί και η είσοδος και η έξοδος… Όποιος περάσει από τον «συμβιβασμό» στο «οριακό πέρασμα» έχει πολύ μεγάλο κέρδος σε χρόνο αναλογικά με το πόσο μικρό δείχνει αυτό το κομμάτι.

Ίσως το Montreal είναι η πιο χαρακτηριστική πίστα που αναδεικνύει τις ικανότητες των οδηγών στα φρένα. Και φυσικά ικανότητα στα φρένα δεν σημαίνει μόνο να ρίχνεις την άγκυρα όσο πιο αργά γίνεται, αλλά να «σβήνεις» σωστά, να μπορείς να διατηρήσεις τη φόρα και να μπεις στο γκάζι έγκαιρα ώστε να μην «πέσει» το μονοθέσιο μέσα στη στροφή. Όλος ο γύρος και ο αγώνας είναι μια μάχη με τα σημεία φρεναρίσματος, την ακρίβεια στα πατήματα και την αλλαγή συμπεριφοράς του μονοθεσίου καθώς τα ελαστικά φθείρονται ανομοιόμορφα και τα καύσιμα λιγοστεύουν.

Ξεχωρίζουν οι δυνατοί κινητήρες, αφού οι μεγάλες ευθείες καταλαμβάνουν μεγάλο κομμάτι του χρόνου, ενώ κρίσιμη παράμετρος είναι η καλή ψύξη των φρένων, που καταπονούνται ιδιαίτερα. Αρχικά είναι εύκολο να παρασυρθεί κάποιος σε ένα υπερστροφικό στήσιμο, ώστε να καρφώνει το μονοθέσιο σωστά στα chicanes, όμως κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς η φθορά των πίσω ελαστικών μπορεί γρήγορα να κάνει το μονοθέσιο αδύνατο να οδηγηθεί. Γι αυτό κι επιλέγονται ουδέτερα στησίματα, ίσως και υποστροφικά, ώστε η ισορροπία να είναι καλή για το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.